бялото дойде и тайно ме покори
не че съм чиста, смееш се, знаеш
среброто на никой не ще да прости..
Не ще ме познаеш, лятото се изгуби
сред тенджери, тигани и много прах
а беше време когато с тъжни китари
събуждахме утрото в дневния мрак..
Ще те чакам там вдясно на перона
ти търси буен огън и пожарни коли
и хора скупчени да видят лудостта ми
сред черно-бяло тъжния филм.
И се ослушай за онази нежна китара
спряла дъха на толкова много души
и сложи в купичката няколко гроша
ще ме познаеш, там си и ти…
Няма коментари:
Публикуване на коментар