Зейнала като рана на бюрото стои
една малка тетрадка за осиротели мечти
подканва ме, иска да пиша
за мислите тесни и широките дни.
Гумата трие надраскани чувства,
но изпод нея Тъгата с ярост наднича…
отминали спомени в миг възкръсват
душата да дупчат, с точни
куршуми.
И бърза ръката да хване молива
сълзите в думи тежки да впрегне
да се излее река от удавени чувства
сърцето с болка света да надвие.
Няма коментари:
Публикуване на коментар